No reino de Calcilandia gobernaba un rei, Zapatario XXIX/V, ou sexa 29 e medio, da dinastía dos Zapatarios, todos grandes monarcas de Calcilandia.
Aquel era un reino poderoso, con grandes cabaleiros, grandes guerreiros, grandes estrategas para a guerra, que era temido no resto do continente.
Cando se pronunciaba o nome de Calcilandia, toda a xente ollaba para o ceo, como se temesen que un zapato xigante lles caese enriba. Causaba verdadeiro terror aquel país co exército máis poderoso do continente.
Mais había varios anos que o exército de Calcilandia non saía atacar os veciňos. Non. Na cabeza do rei Zapatario XXIX/V había algo que o preocupaba moito e que o mantiňa ocupado; por iso, non pensaba en invasións, nin guerras, nin ataques sorpresa.
Por que, logo? Ben, a resposta estaba na princesa Nora. E que se pasaba con ela, estaredes a vos preguntar. Pois tiňa anorexia. A Nora padecía esta terríbel doenza. Con todo, no inicio ninguén sabía de que se trataba. Moitos no palacio pensaban que se trataba da malcrianza da filla, que era unha consentida e gustaba de chamar a atención.
Por iso, obrigábana a comer, mais a reacción dela era que vomitaba, vomitaba todo canto lle obrigaban a engulir.
Coitada. E despois choíase no seu cuarto e ficaba alí, deitada na cama, a chorar e chorar.
O rei Zapatario, aínda que fose un guerreiro, non aturaba ver a súa filla chorar daquela maneira. El receaba que a princesa tivese algo peor que a má crianza.
Daquela deu por pasar polo reino de Calcilandia un dentista. Acontece que, nos tempos antigos, os dentistas eran moi sabios e sabían facer moitas cousas. Para alén de arrancar dentes, podían receitar e vender olio de bacallau, facer de barbeiros e até colocar ferraduras aos cabalos. E como viaxaban por todo o mundo e vían moitas cousas, algo sabían de doenzas.
Aproveitando que estaba no palacio para arrancar moas aos nobres e cortesáns, soubo da historia da princesa Nora. Ao cabo, dixo ao primeiro ministro Chincalvo, que estaba á súa mercé coa bocaza aberta sen poder falar:
— A princesa Nora padece anorexia.
— Aoeía? —tentou repetir o primeiro ministro, mais non había xeito con todo o que tiňa boca.
Por iso, levaron o dentista á presenza do rei para que explicase:
— A vosa filla ten anorexia, maxestade.
— E iso que é?
— Unha doenza — e explicou en que consistía.
— E sabes sandala? — preguntou o monarca.
— Non, maxestade. Eu só sei arrancar moas e colocar ferraduras, mais nada diso dá para curar a vosa filla.
O rei Zapatario ficou a pensar. Despois reuniu o consello do reino para que lle axudasen a procurar unha solución ao problema da anorexia da princesa Nora.
Así, o monarca expuxo o problema da filla aos seus fieis conselleiros reais, aos cales, ademais, pagaba unha manchea de diňeiro.
Durante uns instantes, comentaron entre si aquel serio problema que afectaba todo o reino.
De repente, un conselleiro ergueu a man e pediu a palabra. Era o conselleiro Bichitrapo, un tipo de barbas brancas moi longas, que case nunca saía da biblioteca, estricou a barba mentres dicía:
— Eu penso que a solución é moi fácil, maxestade. Se á vosa filla lle quitades as letras N, O e R do nome, a palabra ANOREXIA ficaría como AEXIA. A propia doenza desaparecería.
O comentario, é preciso dicilo, fixo rir ao resto dos conselleiros, e un deles retrucou:
— Se quitan esas tres letras ao nome da princesa, vai chamarse só A, coitada.
Novamente houbo un ataque de risos.
A seguir, o conselleiro Raborrato, que se tiňa a si propio polo ser máis sabio do reino, aínda que certamente non o era, afirmou:
— Todo o que se pasa coa princesa é unha cuestión de dieta —e detívose e deu unha trabada a unha sánduche de varios niveis con queixo mol, marmelo, doce de abobra, cereixas bravas e unha capa de requeixón, para a seguir adicionar—. A crianza só ten que comer picante, é moi san para o seu aparato dixestivo, non vomitará máis nada. Dádelle pasteis picantes, leite picante, marmelada picante, auga picante...
A cara de noxo que puxeron todos os conselleiros na mesa foi para tirar unha foto, mais daquela aínda non inventaran as máquinas fotográficas, mágoa, porque vos era todo un espectáculo. Evidentemente, a proposta foi rexeitada, porque até soaba cruel.
Finalmente, a conselleira Bisvoz, que case ningún dos conselleiros sabía que era unha muller porque sempre vestía unha carapucha e falaba entre susurros, tanto que sempre había un servente ao seu lado que reproducía en voz alta o que quería dicir:
— Bssss, bssss, bssss e bssss —dixo Bisvoz.
E o servente ao seu lado dixo:
— Como se trata dun problema de alimentación, o mellor é facer un concurso gastronómico. Gaňará quen conquistar o estómago da princesa.
A maioría dos conselleiros protestou, mais ao rei Zapatario pareceu unha idea espléndida, por tal mandou que redixisen unha orde, a cal dicía:
Por orde da súa maxestade, o rei Zapatario XXIX/V, faise saber que:
Fican convocados todos os cociňeiros e pasteleiros do reino para o concurso gaňa o estómago da princesa Nora. Quen o conseguir, levará un saco de moedas de ouro e unha maqueta do castelo real para construír en 3D, xunto cun dragón de brinquedo que cuspe faíscas e serve tamén para prender as cociňas de leňa. O concurso terá lugar a vindeira quinta-feira no patio do castelo real. Os participantes han de levar os seus propios trebellos, ben como todo o necesario para cociňar, porque na corte real non se lles emprestará nada. Asinado:
Chincalvo, Primeiro Ministro de Calcilandia |
Así as cousas, na corte prepararon todo para o grande concurso culinario, onde todos os candidatos de Calcilandia e dos reinos en derredor acudirían para gaňar o saboroso premio.
E só había un membro do xuri, a propia princesa, que foi obrigada polo seu pai a catar absolutamente todo canto lle puxesen diante. Ela estaba horrorizada coa idea de comer todo canto lle traían, e como estaba cada vez máis inquieta, era certo que ía vomitar así lle desen a experimentar calquera bocado, mais non ousaba oporse aos desexos do seu pai.
E así, tivo que probar unhas costelas de porco con sabor a melón, asas de voitre con hortelá, linguas de lagarto con mollo de baba de elefante... Eran moitos pratos, todos estraňos e horríbeis. Se queredes, déixovos aquí un espazo para vós mesmos colocardes pratos que pensades que a coitada da Nora tivo que experimentar:
Escribide a vontade.
En fin, por desgraza para a cativa, despois de cada cata, tiňa que se virar e vomitar nun caldeiro que deixara escondido embaixo da mesa. Víňalle o desexo de non comer nunca máis na súa vida.
Até que chegou alguén e non lle trouxo un prato de comida, mais unha flor branca de pétalas longas.
— Non pretenderás que coma unha flor? —preguntou a princesa coa man na boca para impedir que lle metesen máis nada.
— Non, é unha flor para ser cheirada, non comida.
Quen así falaba non era ningún cociňeiro ou cociňeira daqueles que apareceran convocados polo rei, mais unha moza vestida moi humildemente, con tranzas ao redor da cabeza e un enorme sorriso.
— Ti non es unha cociňeira ou unha pasteleira —preguntou a princesa.
— Non. Eu non sei nin fritir un ovo estrelado. Mais creo que sei como che axudar.
Nora sorriu tamén, despois de moito tempo. Na verdade, aquela flor desprendia un recendo delicioso, que, cando era aspirada, entraba ben dentro, para alén dos pulmóns, talvez até alcanzase a alma.
— Esta flor é xasmín. Disque é a flor que mellor recende.
A princesa ficou a ollar para aquela flor. Si, o seu cheiro facíalle sentir moito mellor.
— Entón, es xardineira? —quixo saber a Nora.
— Na verdade, non. Gusto moito de plantas, mais non son...
Toda a conversa era observada polo rei, que non ousaba intervir. Había moito tempo que non vía súa filla sorrir nin recuperar algo de cor nas meixelas. Entón fixo un xesto ao primeiro ministro para que evacuase o patio do castelo e deixase a filla falar tranquilamente con aquela estraňa.
— E como te chamas? —preguntou a princesa.
— Leo.
— Leo de Leonora?
— Si, mais todos me chaman Leo —respondeu a moza.
— É que eu tamén me chamo Leonora, mais todos me chaman Nora.
Aquela estraňa coincidencia arrancou risas nas dúas mozas.
— Olla —dixo a Leo—. Quero facerche un presente. Aquí teňo unha planta que trouxo no inicio a miňa avoa da África.
A Leo colocou un fardel enriba da mesa e quitou del un pote cunha planta con flores alongadas de cor alaranxada. Era unha estrelicia.
— Que simpática. As flores parecen a cabeza dun páxaro, con cristas. E tamén cheira?
— Non, mais produce un néctar delicioso.
Así, as dúas mozas ficaran soas no patio do castelo e saíron para a rúa, fóra do recinto real. A Leo sabía moitas cousas de plantas e de abrazos. Deu uns abrazos a Nora que a deixaron coma nova. Nunca a abrazaran así e sentiuse mellor ca nunca, porque non sabía que os abrazos poden chegar a ser a mellor menciňa para os problemas da alma. Aquela nova amiga era sen dúbida máxica...
— Coňeces o mercado da vila? —preguntou a Leo.
— Non, pasei moito tempo choída a chorar —respondeu a Nora.
Aquela resposta deixou un tanto pasmada a princesa, mais non quixo preguntar máis. Colocou a carapucha na cabeza para non ser recoňecida fóra do castelo. E foi así que, no medio dunha conversa entre os postos do mercado ao ar libre da cidade, tres gardas se plantaron diante das dúas mozas, mentres outros dous lles cortaban o paso por detrás.
— Atrapámoste, bruxa! —berrou o que parecía ser o capitán do grupo—. De aquí vas directa ao calabouzo e logo á fogueira, a amburares coma un facho.
Os outros gardas riron a graza e ameazaron a moza coas súas espadas. Non había escapatoria. Leo sentiu un medo horríbel, sabía que aqueles homes cumprirían a súa ameaza. Apertou a man da Nora nun acto reflexo.
Mais aqueles cinco gardas non sabían quen tiňan diante dos seus ollos. A princesa retirou a carapucha.
O capitán da garda fincou un xeonllo na terra, inclinou a cabeza e dixo:
— Alteza...
Os outros gardas imitaron o seu capitán.
— Por que queredes arrestar esta muller? —preguntou a Nora.
— É unha bruxa, Alteza. E faríades ben de vos afastar dela —respondeu o capitán.
A Nora ollou para a súa amiga e preguntoulle:
— De veras es unha bruxa?
— Chámanme bruxa porque entendo de plantas, porque sei como usalas para facer o ben, para sandar. Ti propia xa o viches.
A princesa fora testemuňa diso. Entón ordenou ao capitán dos gardas:
— Retirádevos de aquí e deixade esta moza tranquila. Agora é a miňa asistente persoal.
O capitán obedeceu sen gurgutar e levou os outros gardas con el, que se perderon no mercado entre a moitedume por tras do cu dunha vaca.
— Ten vantaxes ser princesa —comentou a Nora moi leda.
— Obrigada por me axudares —díxolle a Leo.
— Xa non tes nada para temer. Mais, es na verdade unha bruxa?
A Leo só respondeu cun riso sonoro, mentres ambas as mozas camiňaban da man e se perdían polos labirintos de rúas da cidade.
© Frantz Ferentz, 2025
